Familieweekend... maar dan net even anders!
Als familiegeit weet ik niet beter dan: Pinksteren is #familieweekend #kamperen #veelgezelligheid #bijkletsen #borrelen #laatofhelemaalnietopbed #snert #omastamppot #bbq en vooral veel van dit alles.
Mijn ouders zijn hier 40 jaar geleden mee gestart en hebben dit tot een waar evenement, zeg maar rustig familiefestival, gecreëerd. De groep is inmiddels uitgegroeid tot een kleine 40 mensen van kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en aanhang.
Ze wisten als geen ander, het "spul" bij elkaar te houden. Behoor(de) je tot de aanhang en werd je schoorvoetend aan die twee voorgesteld, dan was na het voorstelmomentje als snel het eerste onderwerp van gesprek: Het Pinksterweekend. "Uuhhhh" zei opa dan als een soort van "Papa des familias" ...."ik weet niet of je het al verteld is, maar zet het Pinksterweekend maar alvast in je agenda". Gemakshalve werd er niet bijverteld dat je als nieuwkomeling in de familie hierin geen keuze had, stiekem had je deze gewoonweg niet.
Of je nu gewend was om naar Pinkpop, Opwekking of een ander festival te gaan, wij hadden ons eigen festival: familieweekend. En het was een no-go om daar niet bij te zijn.
Als een van de kleinkinderen in hun studententijd geen geld, zin of tijd had om mee te gaan, dan werd je gesponsord voor je reis en verblijf, dus opnieuw had je eigenlijk geen keuze. Het kwam ook niet meer in je op om dan niet te gaan.
Familie boven alles, zo hielden de twee oudjes door de jaren heen het spul bij elkaar.
Oma had tijdens het weekend de regie, dat ging van wat er gegeten werd, tot hoe laat en hoeveel. Dat ging haar natuurlijk nooit lukken, maar iedereen liet haar in haar waarde en lekker haar gang gaan en sloot gedwee aan. Het BBQ vlees dat over was van de zaterdag, kwam traditiegetrouw onder de caravan van de oudjes, "dan hebben we morgen nog iets lekkers". Ook deze werd er ‘s nachts traditiegetrouw door de jeugd onder vandaan gehaald en van genoten bij het kampvuur.
Helaas zijn onze oudjes de afgelopen jaren vlot achter elkaar overleden, zonder hun Pinksteren vieren was vorig jaar zoeken naar een nieuwe start van ons familieweekend. En nu ook dit jaar zonder familie Pinksteren vieren, dit zit niet in onze genen, zogezegd. De familie-app was flink “in de lucht” het afgelopen weekend, iedereen thuis aan de bbq, dezelfde tradities, maar dan op afstand. We hebben elkaar gemist, de ingebakken tradities, het samen zijn en natuurlijk die twee.
Wat is het bijzonder om dit te ervaren, familie, dankbaar dat de oudjes dit aan ons hebben doorgegeven, door zoveel geschiedenis met elkaar te schrijven de afgelopen (bijna) 40 jaar.
Met opgeheven hoofd en trots op mijn familie, op naar volgend jaar, waar de familietradities van wat er wordt gegeten, hoe laat en hoeveel, weer worden opgepakt.
Ik zie ernaar uit!
