Rondje Nederland
Het begint al bij het inpakken, het voelde echt anders, alsof het er niet zo toe doet wat en hoe je inpakt. Feitelijk slaat dat nergens op, want de onderbroeken en de koffie heb je overal nodig. Onze "reis" begon met ons jaarlijkse familieweekend, heerlijk bijgekletst met iedereen, flink geknuffeld en zeg nou zelf: een beter begin van je vakantie kun je toch niet wensen? Daarna door naar het Friese Lemmer, waarna Edam, Volendam en Marken volgden, verder getrokken naar Katwijk aan Zee, Nieuwkoop en de laatste dagen was Doesburg ons thuis.
In Katwijk aan Zee, zijn er zelfs opnames gemaakt van ons, voor het TV programma "doet ie het of doet ie het niet"! Het was een raar voorval waarin ik gevraagd werd een hondendrol op te rapen voor een meid, die haar mooie nagels wilde sparen. We roken letterlijk onraad, ik twijfelde aan haar goede bedoelingen en onderwierp de dame in kwestie aan een reeks vragen, zo van: "wat een grote drol voor zo'n klein hondje". Ik had er geen vertrouwen, mijn gedachten schoten alle kanten op, zelfs die van een overval. Manlief bekeek het tafereel eerst van een afstand, maar kwam er uiteindelijk toch bij en pakte het koekie op en moest lachen, lekker nep dus. Volgend voorjaar wordt het uitgezonden. Als de regie het goedkeurt, komen we in het programma. We staan er sowieso lekker gekleurd op met z'n tweetjes: "me the bitch and he the good guy".
De laatste dagen waren echt heet, fietsen was alleen in de ochtend of in de avond te doen. Gelukkig hadden we in Doesburg een prachtig plekje aan uiterwaarden van de IJssel, een camping met een nieuw zwembad en heel veel parasols. We waanden ons in Italië, alleen dan zonder de meren!
Thuis, nat en social media!
Nu, ruim een aantal weken weer thuis, achter mijn beeldscherm, trekt terwijl ik dit schrijf de ene na de andere bui over. Al die jonge gezinnetjes die met hun kids op de camping zitten, ze hadden zich er waarschijnlijk iets beters van voorgesteld, respect.
Een paar weken geleden had ik een leuk en open gesprek, dat ging over de kracht van social media en dan vooral de invloed die het heeft op mensen en dan vooral de jonge mensen. Wat ik om me heen zie is dat jonge mensen, jonge gezinnen veel posten op social media, met als een gemene deler... het laten zien hoe goed ze het doen, hoe goed ze hun jonge leventje op orde hebben. Het runnen van hun jonge gezinnetje gaat ze goed af, er lijken geen hobbels te zijn. Het zijn allemaal mooie papa's en mama's met hele mooie kindertjes, mooie gezinnetjes dus!
En laten we wel zijn, je familie, je gezin of hoe de samenstelling ook is, je kunt en wilt er alleen maar super trots op zijn en dit ook delen met de buitenwereld. Hoe logisch! Want het is het meest waardevolle dat er is en ik vind het mooi om te zien, ook dat is genieten.
Maar de praktijk is soms net even anders, dan wat we zien en wat we liever laten zien. Onze kleertjes zijn niet altijd zo mooi glad gestreken, onze handjes zijn niet altijd even schoon. Letterlijk en figuurlijk niet. Soms vind ik het lastig om dit nagenoeg niet terug te zien of te lezen, als er weer een mooie fotoshoot op social media voorbij komt. Waar op zich niets mis mee is hoor, dat wil ik er niet mee zeggen.
Maar het delen van de echte verhalen, maakt ons als mens mooier en dat niet alleen. Ik denk, wanneer we ons echte verhaal vertellen, we ons echte dagelijks leven delen, we het signaal afgeven dat het leven niet maakbaar is. Dat ook als er iets niet zo lekker loopt of gewoon misgaat, dat dat er ook mag zijn. Dat kan in grote dingen zitten, maar ook in simpele, dagelijkse dingen. Opnieuw weer die balans hè, stiekem heb ik niets met balans, wat ik al eerder schreef. Maar het blijft me achtervolgen, haha! Toch misschien zo gek nog niet.
Na dit gesprekje, heel "toevallig", stapte ik die middag op de fiets, op weg naar een goede vriendin, even bijkletsen. Op de terugweg overviel me een hoosbui en binnen 1 minuut was ik tot op de draad als een verzopen kat nat geregend. Geen droge vezel meer aan mijn lijf en de mascara zat bijna onder m'n oksel. Ik stuurde m'n vriendin nog een selfie, zie nou eens hoe ik ben thuisgekomen. In de loop van de middag, droge kleren aan en in huis aan de poets, gingen mijn gedachten terug naar het gesprek van die ochtend over "social media" en wat laat je de buitenwereld wel of niet zien.
Ik heb toen de stoute schoenen aangetrokken en mijn verzopen selfie gepost, met deze gedachte als achtergrond: dit ben ik ook!
Last but not least!
Ik houd van Holland, ga volgend jaar graag naar Italië en vind het niet erg om eens een flinke bui op m'n bakkes te krijgen. Ik wens je nog een hele fijne zomer, met veel zon en hoop dat je geniet van het hier en nu, wat dat ook mag zijn!
