“Ik wil die lach zien!”
Dat was het eerste dat onze tourguide zei! Een weekje Lanzarote, even de zon voelen en lekker bijtanken. Niet op tijd staan, wat luieren, actief zijn, drankje doen, lekker eten of een boekje lezen. Een week doen waar je zin in hebt. Alvast de lente proeven, dat was het doel.
Na onze aankomst op Lanzarote en een dagje acclimatiseren, vonden we het tijd om het eiland te verkennen. Op zoek naar een huurauto, dit bleek een no-go te zijn. Nagenoeg geen verhuur mogelijk, er was onder invloed van de pandemie, geen nieuwe aanvoer van huurauto’s op het eiland. Veel rent-a-car plekken waren dan ook gesloten.
Niet voor één gat gevangen, zijn we op zoek gegaan naar een goed alternatief. Touren met de e-bike over het eiland, een leuke uitdaging. Vooral in dat landschap. Nu blijken er buiten de boulevard om nagenoeg geen fietspaden te zijn op Lanzarote. Wil je dus iets meer zien en wat dorpjes aandoen, dan is de 50 en 80km weg, jouw pad om te volgen. Hollanders als we zijn, alleen maar gewend aan mooie fietspaden, is dit een spannend ding. Dan toch maar onder begeleiding? Eigenlijk niets voor ons, we gaan graag alleen op pad, alles zelf uitzoeken en ontdekken. Toch hebben we de stap gezet en hebben een dag met een groep mensen -noem het maar soort- of lotgenoten- onder begeleiding van een sportieve jonge meid, het eiland ontdekt.
Tequise
Het eerste wat Ilse, onze tourguide, zei was: “Ik wil die lach zien”. Hoe je de berg ook beklimt of afdaalt, doe het met een lach. Als jij lacht, dan ben je ontspannen. Het behoedt ons voor valpartijen en daar komt nog eens bij: “Als jij een leuke dag hebt, heb ik het ook.”
Iedereen de fietshelm en zijn of haar beste smile opgezet, gewapend met een flinke laag SPF50, is de dag gestart. In colonne de berg omhoog, grote rotondes overgestoken, kleine en grotere wegen hierin meegenomen, bereikten we na een paar uur fietsen het prachtige Tequise, de oude hoofdstad.
Voor wie Lanzorote kent, zal de naam Cesar Manrique vast niet vreemd zijn. Kunstenaar van het eiland, maar voor de bevolking was hij min of meer de beschermer van zijn geboorte-eiland. Zijn missie was door middel van zijn artistieke ideeën het eiland te beschermen tegen massatoerisme. Met respect voor de natuur en lokale cultuur, deze twee moesten hand in hand gaan, als het ging om de ontwikkeling van het toerisme. En dat hij daarin is geslaagd is een feit. Het eiland wordt tot op vandaag niet overwoekerd door schreeuwerige reclameborden en hoge hotels (deze mogen max 4 etages hoog zijn). Over het gehele eiland zijn alle huizen en gebouwen wit geschilderd met afwisselend bruine, groene of blauwe kozijnen, ook dit schreef hij voor. Een authentiek eiland dus met behoud van eigen cultuur, met liefde en respect voor de natuur. Zo fietsend het eiland over, hebben we veel van Cesar zijn kunstwerken kunnen bekijken, bijna elke rotonde laat dit met trots zien.
In Tequise aangekomen dus, waren de beentjes inmiddels zwaar geworden, dus na wat rekken en strekken werd de weg naar beneden ingezet. Langs prachtige vulkanische aangezichten, de beroemde wijnvelden La Geria, kwamen we na een uurtje afdalen weer uit bij de zee.
Het lijkt dan simpel zo’n afdaling, maar voor wie mij een beetje kent, een grotere held moet er nog geboren worden. Wat een stress bekroop mij zeg, de club e-bikers liet de teugels los en vloog gezamenlijk als een malle naar beneden, althans dat was dan mijn beleving. En ik? Als een weloverwogen slakje, met toch nog zo'n 25-30 km per uur hoor, waar de rest ongeveer met 45 km per uur de afdaling nam, heb ik mijn eigen pad gevolgd en vooral met de opdracht van onze lieftallige Ilse in mijn achterhoofd: “Ik wil die lach zien”.
Missie geslaagd, wij zijn allemaal met een lach beneden gearriveerd. Dankzij Ilse en haar team was het een heerlijke dag! Gracias Ilse!!!
