Het mooiste dorp van Nederland
Na een stevig ontbijt, zijn we op de laatste zonovergoten zondag van oktober naar Pieterburen getogen en vol goede moed aldaar gestart aan de eerste etappe. We kwamen door weilanden, langs prachtige statige boerderijen die dit landschap rijk is, maar ook door die lieftallige kleine oude dorpjes die in de kop van Groningen te vinden zijn. De etappe eindigde in Winsum. Een leuk weetje: dit dorp is in 2020 uitgeroepen tot het mooiste dorp van Nederland. Hier ben ik als echte Groningse uiteraard super trots op!
Wandelen maakt je zowel fysiek als mentaal sterker en daar komt nog eens bij: je bouwt aan de relatie met degene waar je mee onderweg bent. De band wordt hechter, je ziet meer van elkaar, je moet en wilt het gewoon samen doen. Zelf vond ik het heel mooi om te ervaren dat als je uit hetzelfde nest komt, zoals mijn zus en ik, je meer op elkaar lijkt dan dat je je normaal realiseert. Zelfs als het gaat om onze eigenaardigheden of kronkels, soms bij het hilarische af, alsof je in een spiegel kijkt en jezelf aanschouwt.
Italiaans truffelhondje
Mijn zus had haar hondje meegenomen. Niet zomaar een hondje, nee het is een Laggoto Romagnolo, oftewel een Italiaans truffelhondje. Een waterhondje dat in Italië wordt gebruikt voor het zoeken van truffels, maar ook voor de jacht. Door zijn uitzonderlijk reukvermogen ontging haar onderweg niets. Menig spoor werd nagetrokken en menig sloot beschouwde ze als een heerlijk bad. Om vervolgens paardenpoep te eten en als ze de kans kreeg er ook nog eens heerlijk in te rollen. Kokhalzend probeerde mijn zus dit te voorkomen, maar de lieverd was allang weer verdwenen als mijn zus haar bereikt had. Snuffelend vervolgde ze de route die ze in haar enthousiasme zeker tweemaal gelopen heeft.
Ons truffelhondje Bente genoot dan ook van veel aandacht, waardoor we leuke gesprekken onderweg hadden met andere Pieterpadders, in de volksmond: Pieterpatters. Zo heet je dus als je het Pieterpad loopt, een Pieterpatter!
Pieterpatters blijken dus erg leuk mensen te zijn, een soort op zich! Open, in voor een gesprek, van alle leeftijden, soms alleen, maar ook veelal met z’n tweeën, met of zonder huisdier. Qua uiterlijk verschillen ze nogal. De een gaat in vol ornaat, dus het volledige outfit, inclusief de regenponcho en de ander gaat gewoon net als op alle andere dagen van de week, op sportschoenen en vooral zonder de regenponcho.
Met de billen bloot
Onze tweede etappe ging van Winsum naar de stad Groningen met als eindpunt het Centraal Station, zo konden we weer terug met de trein naar Winsum. Helaas was op deze maandag geen horeca onderweg geopend. Het was een druilerige dag en de route liep nagenoeg alleen door de weilanden. Af en toe een beetje koud, door de nattigheid en de wind, maar de koeien en de paarden waren ons welgezind. Onderweg werden we steevast hartelijk begroet met hun geloei en gehinnik, goed gezelschap dus.
Maar dan, twee vrouwen onderweg, zonder enige sanitaire voorzieningen, je raadt het al. We moesten deze dag letterlijk met onze billen bloot, om erger te voorkomen. Soms is de keuze reuze zogezegd, maar deze dag hadden we geen keus, althans dat dachten wij. In Oostum, halverwege de route, staat op een wierde (verhoging) nog een oud kerkje met daaromheen een kleine begraafplaats. Aan de achterzijde van het kerkje was aan de buitenkant een toilet gebouwd en als je de deur openlaat (het is bijna niemandsland, dus dat kan gemakkelijk) tijdens “het moment”, kon je ook nog eens genieten van een geweldig uitzicht. De plek was een tikkeltje luguber, maar de omgeving maakte veel goed.
Trots op onszelf en uiteraard Bente, werd ook het eindpunt van de 2e etappe op het Centraal Station in Groningen bereikt. Grunn, we made it! De heerlijke warme beker koffie lieten we ons als nooit tevoren smaken en in de trein terug naar Winsum kwamen we samen tot de conclusie dat het twee hele gezellige dagen zijn geweest. Op naar ons vervolg van het Pieterpad.
Pieterpad:
Deze prachtige wandelroute start in Pieterburen (kop van Groningen) en gaat over 26 wandeletappes door ons prachtig kikkerlandje naar het meest zuidelijke puntje, waar het eindigt op de Sint Pieterberg in Maastricht.
Het is bedacht door twee Groningse wandelvriendinnen, tussen 1978 en 1983. Ze waren geïnspireerd door een wandeltocht in het Duitse Zwarte Woud en vonden het hoog tijd dat met iets vergelijksbaars ook ons prachtig wandelland eens flink op de kaart werd gezet.
